Nationaal symbool en wereldwijd uniek

De eendenkooi en het kooibedrijf zoals we dat nu kennen, is vooral toegepast in de lage delen van Noordwest-Europa. 
Hoewel de oudste bekende gegevens afkomstig zijn van een Vlaamse kooi, wordt het toch vooral gezien als een Nederlandse uitvinding. 

Feit is dat Nederlanders een grote rol hebben gespeeld bij de aanleg van kooien in het buitenland (zie 'eendenkooien in het buitenland'). De unieke samenwerking tussen mens, kooikerhond en vogels is dus typisch Nederlands te noemen. Dit maakt deel uit van onze samenleving en onze culturele identiteit zoals blijkt uit uitdrukkingen zoals ‘De pijp uitgaan’ en ‘Achter de schermen werken’. 

Ook in de naamgeving van gronden, locaties en families komt de eendenkooi terug. Eendenkooien zijn dus één van onze nationale symbolen, net als tulpen, Delfts blauw aardewerk en klompen.
Nederlanders hebben ervoor gezorgd dat in de landen om ons heen eendenkooien zijn geïntroduceerd, dus heeft ons land een internationale verantwoordelijkheid om de eendenkooien als eigentijds en functioneel erfgoed ten behoeve van het ringwerk en als natuurgebied en landschapselement te behouden. 

Het wordt tijd om eendenkooien van een nationale monumentenbescherming te voorzien én voor een erkenning bij UNESCO voor te dragen.

Tegeltableau van circa 1880-1920 afkomstig van een boerderij in Berkenwoude (Zuid-Holland), met de initialen van toenmalig kooiman Sijmen van de Wal
Een bijzondere weergave van vangpijpen van het originele type (naast verschillende jachttaferelen en vogels) is te zien op een tweetal vogeldrinkpotjes in Delfts blauw (circa 1700-1720) met een hoogte van 22,9 en 22,6 cm.  (Bron: Particulier bezit. Voorheen collectie Aronson Antiquairs, Amsterdam).